Açıklamada, şöyle denildi; “Birinci Dünya Savaşı’nın hemen öncesinde, İstanbul Ermeni Patrikhanesi’nin verilerine göre Osmanlı İmparatorluğu’nda yaklaşık 2 milyon Ermeni yaşıyordu. Kent, kasaba, mahalle, köy olarak batıdan doğuya, kuzeyden güneye, Küçük Asya’nın her yerinde tam 2 bin 925 Ermeni yerleşimi bulunuyordu. Buralarda yaşayan Ermeni cemaatlerinin bin 996 okulu, 173 bin erkek ve kız öğrencisi, 2 bin 538 kilise ve manastırı vardı. 1915’te başlayan Soykırım ve sonrasındaki süreçte, hatta Cumhuriyet Dönemi’ndeki politikalar sonucunda, bu yerleşim yerlerinden geriye hiçbiri kalmadı. Kalanlar, artık Ermeni yerleşimi değildi. 60 bin civarında olduğu tahmin edilen bugünkü Ermeni nüfusu, en yoğun olarak İstanbul olmak üzere, büyük çoğunlukla üç büyük şehre dağılmış olarak yaşamakta.

‘ERMENİLERDEN GERİYE BİRŞEYİ KALMADI’

Bugün Ermeniler’in yoğun olarak yaşadığı yerlerde onlardan iz bulamazsınız. Kiliseler doğa koşullarının tahribine bırakılmakla kalmadı; topa tutularak, dinamitlenerek yıkıldı. Anadolu’daki okulların hiçbiri artık yok. Soykırım’da sadece insanlar kitleler halinde katledilmedi; okulları, kiliseleri, mezarlıkları, manastırları, işyerleri ile tüm bir toplumsal yapı yok edildi. Ermeni tehcirine niçin “soykırım” diyoruz. Elbette bu kavramı, BM Roma Statüsü ve TCK 76. Maddedeki soykırım suçunun tanımını bilerek kullanıyoruz. 1915 yılında böyle bir tanım yoktu, ancak yapılan tehcirin günümüzdeki anlamı soykırımdır. Ayrıca AİHM’in Perinçek-İsviçre kararında belirttiği husus soykırımı inkâr da soykırımı kabul etmek de ifade özgürlüğüdür. Bu karar soykırım olmadığı veya olduğu anlamına gelmemektedir.”